Łosie na Wyspach Świderskich

Księżyc wielkanocny

Słońce wielkanocne się skrada

Podczas wspólnego spaceru plażą wzdłuż Pacyfiku Feynman do Demiańskiego wygłosił  coś na kształt filozoficznej metafory ewolucji życia na Ziemi:

„Popatrz na tę biegnącą falę. Góra cząstek. Każda bezmyślnie zajęta sobą. Jest ich miliardy, a jednak wspólnie tworzą tę pieniącą się falę. W niewyobrażalnie zamierzchłej przeszłości, zanim jakiekolwiek oczy mogły je oglądać, rok po roku, dzień po dniu z szumem rozbryzgiwały się o brzeg tak jak teraz. Dla kogo? Po co? Na martwej planecie bez żadnych śladów życia… Zawsze w ruchu, napędzane energią traconą rozrzutnie przez słońce, wyrzucaną w bezmiar przestrzeni. Ten strumień fotonów powoduje falowanie i szum morza. W głębinach morskich wszystkie cząstki powtarzają te same ruchy – jak niekończący się balet – aż w końcu powstają bardziej złożone cząstki. One tworzą inne, podobne do siebie i stają się coraz bardziej złożone. Zaczynają się odtwarzać – pojawia się życie, ogromne skupiska zorganizowanych atomów, DNA, białka, - choreografia się komplikuje (…) Z tej wodnej kołyski życie wychodzi na ląd i oto tu stoi – układ wielu miliardów atomów obdarzonych świadomością. Materia obdarzona ciekawością. Stoję na brzegu morza zadumany nad tym zadziwiającym światem, ja – wszechświat atomów, jak jeden atom w tym ogromnym wszechświecie. Dlaczego? Po co?”.

Z przedmowy Marka Demiańskiego do biografii Richarda Feynmana "Pan raczy żartować, panie Feynman!", noblisty, uhonorowanego przez Szwedzką Akademię Nauk za stworzenie relatywistycznej elektrodynamiki kwantowej.

Księżyc za łęgiem Wisły

Wyspy Świderskie o brzasku

Tak się czułem, łażąc po wiślanej plaży i gapiąc się na łosie wędrujące kilometr ode mnie na wysokości ujścia Jeziorki.

Byłem w bardzo niewłaściwym miejscu

o tej porze.

Powinienem stać nad ujściem Jeziorki.

A tak pozostało mi fotografować, żeby zaznaczyć że widziałem te niezwykłe zwierzęta

nieomal nad warszawską Wisłą.

Za chwilę wzejdzie

Stałem nad Wisłą, dziwiąc się jej urodzie. Niemniej zamyślona Wisła dziwiła się mojemu zdziwieniu. Wszystko to najpierw w poświacie księżyca, potem brzasku, a jeszcze potem w strumieniu słonecznego światła.

Kormorany

Pliszka siwa

Ziewa się ptaszkowi

Na co patrzy?

Pozuje

Czy jest obdarzona świadomością swojego ulotnego istnienia?

Wierzby, bażant i widziane pierwszy raz od wielu lat kuropatwy na pierwszym planie