Majowe remanenty znad Wisły

Pojechałem nad Wisłę. Spacerowałem ścieżkami Wysp Zawadowskich. Wschód słońca nie wyszedł. Na horyzoncie wisiały chmury. Nie ustąpiły aż do siódmej.

Pogranicze rezerwatów Wysp Zawadowskich i Wysp Świderskich nie imponuje krajobrazem. Wał lewego brzegu Wisły zbliża się do nurtu, zostawiając łęgowi pas o szerokości do stu metrów. Ścieżki prowadzą skrajem rzecznego klifu, który wciąż się osuwa pod naporem nurtu. Chwilami brnę przez zarośla, bo akurat ścieżka, od lat używana, urywa się na skraju porwanej darni.

Słońce się nie kwapiło

Mijałem stare topole. Niektóre poschły, a ich kikuty dźgające niebo jeszcze w zeszłym roku runęły. Pod wałem fotografowałem rosochate wierzby i strzeliste sokory (topole czarne). Gdzieniegdzie dostrzegałem naręcza żółciaków siarkowych wystające z pni. Zwiastuny rychłej śmierci drzew. Smakowite grzyby penetrują pnie grzybnią, zamieniając żywą tkankę i rdzeń w zetlałe próchno.

Doszedłszy do cypla brzegu, który opiera się nurtowi dzięki betonowym płytom i odbija prąd na środek rzecznego koryta, zacząłem fotografować krajobraz północnej części Wysp Świderskich. To urokliwy kąt. Wisła wymyła w brzegu łagodne zakole, obnażając pasiastą strukturę gleby osypującego się klifu. Ktoś zacumował łódkę, przypinając ją liną do pobliskiego drzewa. Zakątek bobrów, które korzystają z dobrodziejstwa bujnego łęgu. Rzeka też im pomaga. Niektóre topole runęły do wody. Ich konary, gałęzie, sznury korzeni z obnażonym łykiem stały się dostępne bez konieczności przegryzania pni.

Solista na bezmiernej scenie

Napatrzywszy się zawróciłem do ujścia Jeziorki. Spotkałem bażanta, który z wdziękiem bażanta oprowadzał wybrankę po ścieżce na szczycie wału. Kiedy do nich podszedłem, bażantka bachantka zniknęła w trawie. Kogut niechętnie podążył za nią, piejąc skrzekliwie. Próbowałem wypatrzeć ich ślad, szukając jakiegoś ruchu na wydeptanej w trawie ścieżce. Nic z tego. Zniknęły jak duchy.

Po drugiej stronie biegały zające. Po zbrylonej ziemi. Spłoszone zniknęły zaraz w zaroślach śródpolnej miedzy. 

Krajobraz Opaczy

Jeszcze tylko rzut oka na pola wzdłuż wału Jeziorki. Akurat słońce wyjrzało zza chmury i rozświetliło monotonny mazowiecki krajobraz Opaczy. Jeszcze tylko spojrzenie na nurt i ujście samej Jeziorki i na drozda śpiewaka, który zasiadł na drucie wzdłuż mostu…

Nad Jeziorką

Jeziorka chudzieńka, oj chudzieńka. To jeszcze przed późniejszymi ulewami

Na spotkanie Wisły

Drozd pozujący, pozujący zawsze do końca